wapens
De eerste ridders in de middeleeuwen vochten in maliënkolder, een pak van allemaal kleine ringetjes. Het was erg handig want het was buigzaam en het dekte voor een groot deel het lichaam af. Helaas was het niet genoeg, een pijl zou er gemakkelijk door heen kunnen komen. En met een beetje kracht zou een zwaard er ook zo door heen schieten. Vanaf het eind van de 13e eeuw kwamen er harnassen, grote stalen platen die zo ongeveer de hele ridder van top tot teen bedekten. Harnassen waren in de middeleeuwen erg duur, en waren meestal ook weggelegd voor de rijkere. In heel Europa werden wapen uitrustingen gemaakt, de beste kwamen uit Milan (Italië) of Augsburg (Duitsland). Het was daar namelijk gemakelijker om aan ijzererts te komen dan hier. Een harnas maken is niet eenvoudig, eerst moet er ijzer zijn, dit word verhit, en plat geslagen zodat er soort platen ontstaan, dit word in een bepaald model geknipt zodat het om de ridder heen past. Het harnas was erg zwaar, dat was een groot nadeel, de ridder kon zelf niet eens op zijn paard komen, dit werd met een soort schommel gedaan waar de ridder op ging zitten en zo op zijn paard gezwiept te worden. Net als de ridder krijgt het paard ook een harnas, aangezien het erg naar was als er in een riddergevecht een paard gewond raakte. Een ridder in de middeleeuwen begon zijn gevecht meestal met een lans, deze groeide in de loop der tijd wel uit tot drie meter! Het is een soort lange stalen buis met aan het eind een punt en aan het begin een handvat. De ridder hielt dit vast om zo zijn tegenstander van het paard af te gooien, of te spiesen aan zijn lans. Verder had de ridder ook nog een zeer persoonlijk wapen; het zwaard, dit was aan twee kanten scherp geslepen en had ook een handvat. Om de slagen en stoten van de lans af te weren droeg de ridder ook een schild. In het begin van de 12e eeuw was het nog maar een simpel driehoekig stuk met leerbedekt hout. Daarna kwam het metalen schild, met een grote metalen knop in het midden, het hing aan een band om de hals van de ridder, aan de achterkant waren er riemen bevestigd. In de loop van de 14e eeuw werden de schilden kleiner, sterker, en natuurlijk handiger!
